در کـنار اقـتـدارش کـارِ دشـمـن آه بود            نـور امـیـدی بـرای هر دلِ گـمـراه بود

خط و ربطش منتهی می‌شد به اخلاص و عمل            منـبرش عـالی‌ترین سنگر وَ پایگاه بود

کوخ های بی‌تجمّل را همیشه دوست داشت            از جـفـایِ سـاکـنـانِ کـاخ هـا آگــاه بـود

ظالمانی بی‌غـم و بی‌درد، با دنـیا رفیق            دوسـتـدارِ آرزوهـای کـم و کـوتـاه بـود

با غضب نـابـود کرد آثـارِ استکـبار را            سخت از تبعیض بیزار و عدالتخواه بود

در سلوکش زندگی تفـسیر می‌شد بندگی            عارفِ سیر إلی الحق بود؛ روح الله بود

انقلابش را به دست حضرت منجی سپرد            جمعه جمعه عاشق و چشم انتظارِ ماه بود

رفت و ایران شد پریشان حال‌! از تهران و قم            تا جماران از فراقش غرقِ اشک آه بود!